Urodziła się w 1987 roku. Reżyserka teatralna i filmowa, dokumentalistka. Scenografka i kostiumografka.
Mówi, że teatr odkryła podczas studiów kulturoznawczych w Instytucie Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego; później zaczęła studiować grafikę na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. „Najpierw była scenografia. Wciągnęłam się, gdy zaczęłam obserwować teatr od środka”, mówiła w rozmowie z „e-teatrem”. „Z czystej ciekawości postanowiłam zdać na reżyserię [na Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie]. Dostałam się za pierwszym razem i jakoś już poszło”. Stworzyła scenografię do spektakli takich jak „Tajemniczy ogród” (2014, reż. Katarzyna Szyngiera), „Сварка (swarka)” (2015, reż. Katarzyna Szyngiera) (także kostiumy), „Bóg w dom” (2017, reż. Katarzyna Szyngiera) i „Feinweinblein” (2017, reż Katarzyna Szyngiera). Do tego ostatniego zaprojektowała też kostiumy i odpowiadała za reżyserię światła.
Fot. Aleksandra Matlingiewicz
Jako reżyserka Baumgart zadebiutowała spektaklem o depresji zatytułowanym „O szczytach rozpaczy i uśmiechu stewardesy” (2016, dramaturgia: Michał Pabian, Teatr Nowy z Poznaniu). Później zrealizowała dla projektu „Teatroteka”, wyróżnione w konkursie Stowarzyszenia Autorów ZAiKS i WFDiF, „Spalenie Joanny” według tekstu Magdaleny Miecznickiej, poruszające temat dzikiej reprywatyzacji (2017, słuchowisko dla Polskiego Radia – 2019). Debiut filmowy zrealizowała w ramach programu Studia Munka „Pierwszy dokument”. Realizowane przez trzy lata „Love 404” opowiada o klaustrofobicznej relacji nastoletniej dziewczyny z matką. Z matką – tym razem swoją własną, artystką i reżyserką Anną Baumgart – złożyła instalację performatywną „Wszyscy rozmawiają o pogodzie. My nie” w Pawilonie w Poznaniu (2018); później matka i córka nakręciły „Postartystyczne praktyki Anny i Agaty” (2019, jako Baumgart Baumgart Studio). Do spektaklu Małgorzaty Wdowik „Wstyd” w Nowym Teatrze w Warszawie (2021) Agata Baumgart stworzyła część filmowo-dokumentalną. Wraz z aktorką Aleksandrą Matlingiewicz zrealizowała „Dzieci Saturna” – dwuczęściowe przedsięwzięcie artystyczno-edukacyjne poświęcone kryzysowi zdrowia psychicznego młodzieży, mające swoją odsłonę w postaci spektaklu teatralnego, słuchowiska oraz internetowego archiwum wywiadów i wypowiedzi młodych osób.
Baumgart była też stypendystką programu Młoda Polska Narodowego Centrum Kultury.
Jej najnowszy projekt to dokument „Granitowi chłopcy”, realizowany w ramach stypendium artystycznego m.st. Warszawy, poświęcony społeczności młodych skejtów od lat funkcjonującej pod pomnikiem Witosa na warszawskim placu Trzech Krzyży. O początkach projektu scenarzystka i reżyserka opowiada tak:
Jedno z pierwszych najsilniejszych wspomnień […] po przeprowadzce do Warszawy to codzienne powroty ze szkoły do domu, kiedy z tłukącymi się jak szalone motylami w brzuchu mijałam pomnik Wincenta Witosa na placu Trzech Krzyży, ówczesną mekkę chłopaków wykonujących karkołomne ewolucje na deskorolce. Skejci byli w tamtych czasach bohaterami romantycznych fantazji większości moich rówieśniczek. […] Przestrzeń placu była ściśle zastrzeżona dla wirujących wokół pomnika herosów. Pogrążeni w głębokim transie, zdawali się nie widzieć świata poza deską i kamiennych przeszkód, które należało bez końca zdobywać i ujarzmiać. […] Granitowi chłopcy nie płaczą. Ale czy kochają? Czym jest dla nich miłość? Czy rozmawiają między sobą o emocjach, o zakochaniach, o miłości innej niż miłość do deskorolki? […] Główną ideą projektu jest próba stworzenia nowej przestrzeni, pretekstu do dyskusji nad zaniedbaną kulturowo i społecznie kwestią emocjonalności mężczyzn, która często jest redukowana do bycia bezwzględnie silnym i odciętym od emocji.
Klara Cykorz
