Urodził się w 1977 w Kaliszu. Artysta sztuk wizualnych i audialnych, performer, kurator. Przez lata związany z Poznaniem, dziś pomiędzy Warszawą a Bernem.
Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu z dyplomem Wydziału Fotografii (2002), później asystent w Pracowni Audiosfery Leszka Knaflewskiego. Na studiach w nieformalnej grupie Stado Prusa, później m.in. z grupą muzyczno-performerską Czykita, zespołami K.O.T. i Sixa. Organizował scenę muzyczną Pink Punk. Współzałożyciel (2007) słynnej grupy Penerstwo.
Fot. Sogo Eizaburo
We wczesnych projektach artysta pirotechnik („8780h”, 2007/2008, napis „Śmierć” na trasie Poznań–Warszawa, 2008, „Guard”, 2009, „Energy Hunters”, 2011), później artysta hałasu („Jeśli hałas jest podstawą niechęci do nowego w sztuce, to Konrada Smoleńskiego można tylko znienawidzić. I za to go lubię”, pisał na łamach „Dwutygodnika” Alek Hudzik). Konstruktor instrumentów: maleńkich skrzypiec z czaszki psa („Niuniuni gra na czaszce”, 2000–2011), przerabiał przeskalowane kopie pocisków i rakiet, takich jak BGM-109 Tomahawk, AGM 65-Maverick i AGM – 88 HARM, na instrumenty strunowe, używane później m.in. w działalności zespołu BNNT. Budował wielkie słuchawki telefoniczne („It’s Bigger Than Me”, 2012), instalacje z dziesiątek mikrofonów („The End of Radio”, 2012, „Pleśń”, 2012) i głośników („There’s No God”, 2009–2010, „One Mind in a Million Heads”, 2014), monumentalne obiekty generujące dźwięki o niskich częstotliwościach („S.T.R.H.”, 2013). Reprezentował Polskę na Biennale w Wenecji w 2013 roku projektem „Everything Was Forever, Until It Was No More” (kuratorzy: Daniel Muzyczuk i Agnieszka Pindera), instalacją dźwiękową zbudowaną wokół dwóch dzwonów. „Konrad Smoleński pozwala w kolejnych doświadczeniach audialnych wybrzmieć katastroficznym przeczuciom wpisanym w cywilizację antropocenu”, pisała o twórczości artysty Marta Lisok.
Od 2007 roku Smoleński tworzy z Danielem Szwedem (perkusja) grupę muzyczno-performerską BNNT (w której gra na wspomnianej gitaro-rakiecie), znaną chyba przede wszystkim z głośnych (dosłownie), niespodziewanych soundbombingowych występów w przestrzeniach miejskich, w kominiarkach na głowach, na scenie urządzonej w furgonetce volkswagena. „Sporo ludzi pomija warstwę pozamuzyczną – mówił Smoleński w rozmowie z „Dwutygodnikiem. – Ja jestem [jednak] przekonany, że wszystko ze sobą działa. To, że na scenie w czasie naszych występów widać dwa ciała z zasłoniętymi twarzami, są włosy na kijach, światło... to wpływa na to, jak słyszymy”.
W 2022 roku Smoleński rozpoczął swój nowy mobilny projekt. To Galeria Vanish, mieszcząca się w furgonetce Mercedes Sprinter W903, która ruszyła (dosłownie) na wiosnę roku 2022. Drugi sezon jej efemerycznej i zmiennokształtnej działalności – zakrojony szerzej, na w sumie dziesięć „epizodów”, składających się czasami na kilka wypraw, między wiosną 2023 a przedwiośniem 2024 – został zrealizowany dzięki stypendium artystycznemu m.st. Warszawy, przyznanemu Smoleńskiemu na działalność galerii. Kuratorkami tego sezonu zostały Jagna Lewandowska i Magda Komornicka, które zaprosiły do współpracy artystki: Weronikę Wysocką, Martynę Miller, Planetę, Dobrawę Borkałę, Gizelę Mickiewicz, Lilianę Zeic, Olę Rzepkę, Zuzannę Piekoszewską, Martynę Modzelewską i Barbarę Kingę Majewską. Furgonetka pojawiła się z różnorodnymi projektami w rozmaitych przestrzeniach Warszawy (od Ochoty po kraniec Zielonki, od Pragi-Północ po południową obwodnicę stolicy) i Poznania, ale ruszyła też głębiej w Polskę: nad jezioro Piaszno w powiecie stargardzkim i jezioro Komorze w powiecie szczecineckim (woj. zachodniopomorskie), do Czołpina nad Bałtykiem, w powiecie słupskim (pomorskie), pod Solec Kujawski (kujawsko-pomorskie), w Góry Suche (dolnośląskie) i do Grajewa (podlaskie). Fotograficzna dokumentacja działań dostępna jest tutaj.
Klara Cykorz
