Urodziła się w 1988 roku. Muzykolożka, pianistka, badaczka i kuratorka. Absolwentka Państwowej Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Bielsku-Białej. Po licencjacie z muzykologii na Uniwersytecie Wrocławskim wyjechała do Holandii. Na Królewskim Uniwersytecie w Groningen obroniła pracę magisterską o berlińskim festiwalu MaerzMusik. (Artykuł dotykający problematyki pracy ukazał się później na łamach „Glissanda” w numerze pod hasłem „Wykonawstwo/System”, nr 28/2016).
© Arkandoz Photography
Doktorantka na Wydziale Muzykologii i Studiów nad Tańcem na Uniwersytecie w Salzburgu, gdzie pracuje nad rozprawą poświęconą Warszawskiej Jesieni. Gościnnie wykłada na Uniwersytecie Wiedeńskim i Universität der Künste Berlin. Przewodnicząca Frankfurter Gesellschaft für Neue Musik. Badawczo zajmuje się europejskimi festiwalami muzyki współczesnej i zagadnieniami związanymi z procesem kreatywnym. „I tak od ośmiu lat żyję w rozkroku – pisała w roku 2018, w tomie towarzyszącym festiwalowi Sacrum Profanum – regularnie przemieszczając się pomiędzy Amsterdamem, gdzie studiowałam i pracowałam; Berlinem, gdzie obecnie mieszkam; Frankfurtem nad Menem, gdzie zaraz się przeprowadzę; Salzburgiem, gdzie piszę doktorat; Darmstadtem, gdzie właśnie przebywam na stypendium; Warszawą, gdzie odwiedzam przyjaciół i pewien wrześniowy festiwal muzyki współczesnej; czy Wiedniem, gdzie prowadzę zajęcia na uniwersytecie. Wszędzie obca. Wszędzie czuję się u siebie” („Antagonizmy kontrolowane. Rozmowy i eseje o muzyce współczesnej”, opracowanie zbiorowe pod red. Jana Topolskiego, Krakowskie Biuro Festiwalowe/Wydawnictwo Krytyki Politycznej 2018, s. 61). Na stałe mieszka w Berlinie.
Autorka koncepcji i kuratorka (wraz z Despiną Apostolou i Alexem Baumuellerem) 24-godzinnego performansu muzycznego „Vexations: Revisited”, interpretacji legendarnego (i być może będącego żartem) utworu Erika Satie (premiera na Biennale für Lichtkunst und Stadtgestaltung we Frankfurcie nad Menem, polska premiera w 2019 roku na festiwalu [sound]Spectrum w Teatrze Polskim w Bydgoszczy, z udziałem studentów i pedagogów Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego). „«Vexations» to 840 powtórzeń. 840 powtórzonych utrapień, zdenerwowań, rozdrażnień. Koncept zanotowany na połowie strony A4”, pisała dwa lata wcześniej na łamach „Glissanda” (nr 29/2016), „126 nut rozłożonych na 3 systemach pięciolinii. 54 + 54 + 18. (…) Bez kluczy. Bez metrum. Bez znaków przykluczowych. Na fortepian”.
Od 2019 roku, w ramach duetu „Para Atrás”, który tworzy z argentyńskim muzykiem Lucio Capece, wykonuje walce z repertuaru Ciriaco Ortiza. W roku 2021 zrealizowała eksperymentalny podcast „333for33”, nagrała też pocztówki dźwiękowe o słuchaniu w pandemii „Favorite Things” (2022). Autorka eseju audialnego „Hysterical Racism: Gorée in À l’île de Gorée” (2022), który stanowił efekt zainspirowanej utworem Iannisa Xenakisa (i kontrowersji wokół tegoż) wyprawy do Senegalu, na słynną wyspę przy porcie w Dakarze, która przez stulecia służyła za bazę handlu niewolnikami.
Żyła publikowała na łamach „Ruchu Muzycznego”, „Odry”, „Circuit”, „Contemporary Music Review”. Od lat stała współpracowniczka „Glissanda”, autorka m.in. relacji i manifestów, gościnna redaktor prowadząca anglojęzycznego numeru „Diversity. Curating”.
W ramach stypendium artystycznego m.st. Warszawy pracowała nad biografią nowojorskiej awangardzistki polskiego pochodzenia Lucii Dlugoszewski (1925–2000) – kompozytorki, pianistki, choreografki i wynalazczyni instrumentów perkusyjnych. W ramach stypendium odbyła wyprawy badawcze do Stanów Zjednoczonych, przeprowadziła kwerendę w Bibliotece Publicznej w Nowym Jorku i Bibliotece Kongresu w Waszyngtonie (prywatne archiwum artystki zostało przekazane tu w 2019 i 2020 roku, obejmuje 460 pudeł). Przebadała korespondencję, dzienniki, eseje, poematy graficzne, mapy kompozycji muzycznych, partytury, projekty instrumentów i same instrumenty; a także materiały prasowe, fotografie i dokumentację przedstawień choreograficznych artystki. Przeprowadziła też rozmowy ze współpracownikami i przyjaciółmi Dlugoszewski, jej twórczą (i prawną) spadkobierczynią Katherine Duke, badaczami Amy C. Beal i Dustinem Hurtem, teoretyczką tańca Libby Smigiel oraz tancerzem Louisem Kavourasem.
Klara Cykorz
