Urodził się w 1976 roku. Pochodzi z ziemi lubuskiej, urodził się w Dębnie (wówczas Dębnie Lubuskim), związany z Kostrzynem nad Odrą. Jako lokalny aktywista tworzył stowarzyszenie ekologiczno-anarchistyczne Pracownia od Podstaw, mieszkał przez pewien czas w Drawieńskim Parku Narodowym. „Prowadziłem tam placówkę ekologiczno-edukacyjną”, mówił później, „spędziłem tam parę lat, mieszkając w samym środku lasu pomiędzy dwiema pięknymi rzekami, Drawą i Korytnicą”. Było to przed obraniem ścieżki artystycznej i wyjazdem na studia na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, ale Wysocki – dyplomowany artysta, tworzący na pograniczu dyscyplin, łączący film dokumentalny ze sztuką wideo, będzie wciąż działał „w terenie”, prowadził warsztaty artystyczne i wychodził ze swoją praktyką w przestrzeń publiczną.
Fot. Kobas Laksa
Rekonstruując jego twórcze poszukiwania z czasów studiów na ASP, Karol Sienkiewicz wskazuje na Pracownię Przestrzeni Audiowizualnej profesora Grzegorza Kowalskiego, wpływ sztuki krytycznej lat 90. Wysocki realizuje „Ojczyznę” (2005) o szkolnej akademii i „Aldonę” (2006) – jak się później okaże, pierwszy film z cyklu poświęconego jednej bohaterce, Aldonie Wiśniewskiej. Nawiązuje współpracę z artystą Krystianem Burdą, absolwentem Wydziału Rzeźby sprzed półwiecza, który w 1960 roku stworzył projekt „pomnika drogi” dedykowanego Fryderykowi Chopinowi. „Droga do Żelazowej Woli” był pierwszym w historii wydziału dyplomem, który powstał z wykorzystaniem medium filmowego.
Z międzyrzecką poetką Ireną Zielińską Wysocki tworzy jedną ze swoich najbardziej znanych prac, „Zbliżenie” (praca dyplomowa na ASP, 2008). Instalacja, złożona z krótkich filmów wideo, zostaje wystawiona w nieczynnym już wówczas kinie Relaks przy pasażu Wiecha w centrum Warszawy – w częściowo zdemontowanej przestrzeni, także w pomieszczeniach, do których w działającym kinie widzowie nie mieli wstępu. Wysocki pokaże później „Zbliżenie” w Zielonej Górze, w innym właśnie zamkniętym kinie Wenus. W 2009 roku jest nominowany do Paszportu „Polityki” w kategorii sztuki wizualne. „Granicę”, zrealizowaną na granicy polsko-ukraińskiej, „Przejście” o weteranie wojska radzieckiego ze wsi Popowice i „Krzyż” o uroczystościach żałobnych na Wawelu i wydarzeniach na Krakowskim Przedmieściu po katastrofie smoleńskiej – pokazuje w ramach jednej wystawy, powstałej w wyniku współpracy galerii z dwóch odległych od siebie regionów Polski, Galerii Arsenał w Białymstoku i Centrum Sztuki Współczesnej „Kronika” w Bytomiu.
W kolejnych projektach Wysocki prowadzi warsztaty artystyczne z najróżniejszymi grupami i w najróżniejszych przestrzeniach: z heavymetalowcami działa na terenie klasztoru w Wigrach („Czarna energia”, wraz z Dominikiem Jałowińskim), z chłopakami uprawiającymi parkour na ulicach Radomia i radomskimi policjantami na terenie starej fabryki („Run Free”, ponownie z Dominikiem Jałowińskim), z uchodźczymi dziećmi w CSW Kronika („Kamanda”). Jak pisze Karol Sienkiewicz: „Artysta zaprzyjaźnia się ze swoimi bohaterami, w pewnym stopniu żyje ich problemami, wchodzi z nimi w bliskie relacje. Często są to postaci nietuzinkowe, szukające własnych sposobów ekspresji”. Warsztaty w ośrodku dla cudzoziemców na Targówku w roku 2010 (realizowane w ramach stypendium m.st. Warszawy) niespodziewanie okazują się początkiem przyjaźni z pochodzącym z Inguszetii nauczycielem tańca Movlatem – oraz trwającego czternaście lat procesu powstawania filmu „Obczyzna”. Film – do którego dołączyli z czasem kolejni bohaterowie – ma premierę w 2024 roku.
Jeszcze dłuższa jest relacja Wysockiego z Aldoną, jedną z jego pierwszych bohaterek. W 2006 roku młody artysta pokazywał jej związek z mężczyzną, Darkiem, malarzem i spawaczem – próbę spełnienia się transpłciowej kobiety w roli tej, która „czeka z obiadem”. W kolejnej odsłonie projektu (2012) Aldona pozwala artyście towarzyszyć jej w szpitalu – i na sali zabiegowej – podczas operacji korekty płci. Część trzecia (nosząca roboczy tytuł „Aldona szuka dziewczyny”) powraca do Aldony po ponad dziesięciu latach. Aldona żyje swoim życiem, zakorzeniona wśród sąsiadów, stawiająca pierwsze kroki w nowej pracy w szpitalu jako salowa, wyoutowana jako lesbijka i poszukująca miłości. W ramach stypendium artystycznego m.st. Warszawy Wysocki stworzył scenariusz pełnometrażowego dokumentu, który połączy nowy materiał z poprzednimi filmami, oświetlając je na nowo i tworząc rozciągnięty na niemal dwie dekady portret jednej kobiety.
Klara Cykorz
