Pianistka i klawesynistka. Absolwentka Państwowej Szkoły Muzycznej II stopnia im. Fryderyka Chopina w Gdańsku-Wrzeszczu (klasa fortepianu prof. Katarzyny Popowej-Zydroń). Na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie obroniła magisterium z gry na fortepianie (2014, klasa prof. Ewy Pobłockiej) i gry na klawesynie (2016, klasa prof. Aliny Ratkowskiej). Odbyła mistrzowskie studia w sztuce gry na pianoforte w Królewskim Konserwatorium w Brukseli (2019, klasa prof. Claire Chevalier). Doktorat z instrumentalistyki, obroniony na UMFC (2019, również w klasie prof. Ratkowskiej), poświęciła XVIII-wiecznym (1738–1760) francuskim utworom na klawesyn obbligato, z towarzyszeniem skrzypiec lub głosu ludzkiego (są to praktyki z czasów dużo swobodniejszego traktowania partytury). Prowadziła zajęcia na UMFC (w latach 2015–2018 także na Wydziale Instrumentalno-Pedagogicznym w Białymstoku). Stypendystka miasta Gdyni (2010–2015), marszałka województwa pomorskiego (2011–2012), m.st. Warszawy (2011–2014), Międzynarodowego Festiwalu Pianistycznego PIANALE w Schlitz w Niemczech (2013), Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego (2013–2014) i Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2016). Koncertowała za granicą: w Londynie, Berlinie i Czelabińsku. Występowała także ze swoją siostrą, skrzypaczką Joanną Kreft.
Fot. Joanna Czap-Świderczak
Twierdzi, że wykonawstwem na historycznym instrumentarium zainteresowała się stosunkowo późno i przez przypadek, kiedy w czasie wymiany studenckiej w Berlinie zetknęła się z fortepianami historycznymi. „Różnice pomiędzy współczesnym fortepianem a historycznym, wyprodukowanym w XVIII czy XIX wieku, są tak ogromne, że często można odnieść wrażenie, że mamy do czynienia z zupełnie innym instrumentem” – tłumaczy, podkreślając potrzebę osobnego myślenia o wykonawstwie historycznym, otwarcia się na stare brzmienia. „Dzięki współczesnym pracom konserwatorskim, prowadzonym z coraz to większą intensywnością, możliwe jest dzisiaj odtworzenie realnego brzmienia instrumentów tamtego czasu. Budowane są zarówno wierne repliki dawnych instrumentów, jak i przeprowadza się renowację historycznych, oryginalnych egzemplarzy. Każdy z instrumentów to zupełny indywidualista – nie ma dwóch takich samych. Każdy egzemplarz posiada zupełnie niepowtarzalny koloryt. Specyficzna mechanika przekłada się na bardzo czuły, delikatny atak. Mogłoby się wydawać, że te instrumenty mają większe ograniczenia niż współczesne fortepiany – na przykład mniejszy zakres dynamiki, jednak nie jest to prawdą. Historyczne fortepiany kryją w sobie ogromny potencjał ekspresyjny i kolorystyczny”.
W ramach stypendium artystycznego m.st. Warszawy artystka zrealizowała projekt „Wokół brzmienia artystycznego”, łączący pracę archiwalno-badawczą z wykonawczą i popularyzatorską, w postaci cyklu audycji. Tym razem w centrum zainteresowań Kreft jako badaczki i pianistki stanęła tradycja XIX-wiecznych, w tym warszawskich manufaktur wytwarzających fortepiany. Pierwsza połowa XIX stulecia to okres „najbardziej intensywnego rozwoju konstrukcyjnego i brzmieniowego fortepianu”, pisze Kreft. Jest to również, oczywiście, okres życia Fryderyka Chopina. Chopin jest wprawdzie ważnym, ale nie jedynym bohaterem jej audycji. Drugim celem projektu było wykorzystanie starodruków dzieł mniej znanych warszawskich kompozytorów z tego samego okresu i zagranie ich na oryginalnych fortepianach. Podczas kolejnych odcinków audycji wybrzmiały utwory Johna Fielda, Fryderyka Kalkbrennera, Kamila Pleyela, Ignacego Feliksa Dobrzyńskiego, Marii Szymanowskiej, Franciszka Lessla, Karola Sołtyka, Józefa Elsnera i Macieja Kamińskiego wykonywane na Pleyelu z 1842 roku, fortepianie marki Broadwood & Sons z 1846 i współczesnej replice fortepianu marki Krall & Seidler z 1830. Wszystkie trzy instrumenty zostały wykorzystane w ramach współpracy z Pracownią Pianin i Fortepianów Andrzeja Włodarczyka w Słupnie pod Warszawą, wytwórnią specjalizującą się w renowacji i rekonstrukcji historycznych fortepianów.
