Jest absolwentką historii sztuki na Uniwersytecie Warszawskim i od 2011 roku pracuje w Fundacji Polskiej Sztuki Nowoczesnej, w ramach której wraz z Sarmenem Beglarianem prowadzi Dom Kereta oraz przestrzeń wystawienniczą Biuro Wystaw. Była kuratorką wielu wystaw i wydarzeń, takich jak: Festiwal Narracje #11 Działania terenowe. Gdańsk–Siedlce, „Miłość. Nadzieja. Wiara. Ku czci…”, Biuro Wystaw / Fundacja Polskiej Sztuki Nowoczesnej, Warszawa 2019, „Jacek Damięcki. Architektura jako doświadczenie przestrzeni”, Muzeum Architektury we Wrocławiu, 2018; „Wspólne miasto. Kreowanie krajobrazu miejskiego”, warsztaty architektoniczne o przestrzeni miejskiej, Katowice, Lublin, Warszawa, Wrocław 2018, 2015, 2013; „Zuzanna Ginczanka. Tylko szczęście jest prawdziwym życiem”, Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie, 2015, Muzeum Historii Fotografii w Krakowie, 2016, Centrum Historii Miejskiej Europy Środkowo-Wschodniej, Lwów 2018; „Hubert Czerepok. National Landscapes”, Trafó Gallery, Budapeszt 2016; „Young Poland. Afterimages of Reality and History”, Ludwig Muzeum, Budapeszt 2016, Muzeum Historii Jugosławii, Belgrad 2016; „Krystian Burda. Droga do Żelazowej Woli. Studium czasoprzestrzeni”, Dom Urodzenia Fryderyka Chopina i Park w Żelazowej Woli, oddział Muzeum Fryderyka Chopina – Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina, Żelazowa Wola 2013, MSU Muzeum Sztuki Współczesnej, Zagrzeb 2017; „Za żelazną kurtyną. Sztuka oficjalna i niezależna w Związku Radzieckim i Polsce, 1945–1989”, Muzeum Historii Jugosławii, Belgrad 2010; Pałac w Oliwie, Oddział Sztuki Współczesnej, Muzeum Narodowe w Gdańsku, Gdańsk 2012; Wszechrosyjskie Muzeum Sztuki Dekoracyjnej i Ludowej, Moskwa 2012; 3 edycje Festiwalu Wola Art w Dzielnicy Wola m.st. Warszawy: „2. Biennale Rzeźby w Warszawie”, 2010; „MiastoProjektWola”, 2009; „Prawdziwe życie”, 2007.
Fot. Michał Moniuszko
Jej najnowszy projekt, realizowany w ramach stypendium artystycznego m.st. Warszawy, to „Rzeźba plenerowa” (rzezbaplenerowa.pl) – internetowy przewodnik po rzeźbie w przestrzeniach zielonych i osiedlach Warszawy, obejmujący obiekty z lat 60. i 70., zarówno znane, jak i zapomniane, wyeksponowane i ukryte, odnowione i zdewastowane (a czasem nawet już nieistniejące). „W latach 60. dochodzą do głosu postkonstruktywistyczne działania oparte na wspólnej pracy inżynierów, robotników i artystów. Formy przestrzenne, powstałe podczas warszawskiego Biennale, istnieją do dziś w różnym stanie i były niejednokrotnie powodem powstania innych realizacji rzeźbiarskich w przestrzeni miejskiej – pisze Szymaniak. – Lata 70. przyniosły zmianę w myśleniu o kształtowaniu otoczenia, zwrócono się wówczas w stronę mieszkalno-wypoczynkową. Architekci i urbaniści przy współpracy z rzeźbiarzami projektowali przestrzenie osiedli i strefy wypoczynku. Architektom i rzeźbiarzom zależało na kreowaniu nowych relacji, przyświecała idea humanizacji przestrzeni miejskiej, w której mieszka, pracuje i wypoczywa człowiek. Realizacje powstałe w ramach tej współpracy są inne formalnie niż działania pokrewne Biennale Form Przestrzennych. Odnaleźć je można, często ukryte i zniszczone, wśród warszawskich osiedli”.
Lew_z_lwiątkiem from Biuro Wystaw on Vimeo.
Przewodnik prowadzi więc użytkowników tropem rzeźb stojących przy bocznych uliczkach i osiedlowych alejkach Pragi-Południe, Ursynowa i Ujazdowa. Nierzadko są one okaleczone, jak ursynowska „Rodzina muzykująca” Janiny Mireckiej-Maciejewskiej czy „Matka Ziemia” Ryszarda Wojciechowskiego w alei Stanów Zjednoczonych. Ale jest też „Chłopiec na koniu” Władysława Trojana, latem ledwo wystający z gąszczu liści przy ursynowskim placu zabaw, a także niesamowity, chociaż zaniedbany zespół rzeźb na osiedlu Ateńska na Saskiej Kępie. Przewodnik układa się w opowieść o krajobrazie Warszawy przez pryzmat zieleni, parków, nieoczywistych osiedlowych zakątków i przesmyków. Biogramy artystów, zdjęcia archiwalne i współczesne, wykonywane w różnych porach roku, a także krótkie filmy (przewodnikiem po Pradze-Południe jest twórca Pracowni Zagospodarowania Przestrzennego, rzeźbiarz Czesław Kozanowski, a po Ursynowie komisarz pleneru, rzeźbiarz Ryszard Stryjecki) osadzają obiekty w kontekście historycznym, kontekście rzemiosła i materialności, i nieustannie zmieniającej się przestrzeni.
