W ramach projektu „Maestra” próbuje uchwycić taniec gestów wytwarzany w procesie dyrygowania orkiestrą. Wcześniej tworzyła choreografię do spektaklu „Kibice”, w reżyserii Michała Buszewicza, przyglądając się ruchom wykonywanym na widowni stadionu. Ciągle rozwija swoje umiejętności, dodatkowo ucząc innych. Katarzyna Sikora w pracy tancerki i choreografki podejmuje różnorodne wyzwania, wytwarzając dla siebie w teatrze coraz to nowe przestrzenie obecności.
Zaczynała od gry na pianinie i szkoły muzycznej. Później zdecydowała, że jednak chce rozwijać się jako tancerka. Jest absolwentką Wydziału Teatru Tańca Akademii Sztuk Teatralnych. Studiowała również na Wydziale Tańca w Folkwang Universität der Kunste w Essen. Uczestniczyła w licznych warsztatach zawodowych, w tym dwukrotnie była stypendystką Alternatywnej Akademii Tańca. Zdobytą w procesie edukacji wiedzą dzieliła się m.in. jako wykładowczyni tańca współczesnego na Wydziale Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Rzeszowskiego, a także prowadząc warsztaty dla Teatru Niewidomego Aktora w Krakowie.
Fot. Mateusz Sikora
Fragment projektu „Maestra”. Manifest pracy solowej
TO SOLO JEST O NIE-WYDARZANIU SIĘ.
TO SOLO JEST O PREPARACJI.
TO SOLO JEST O OCZEKIWANIU.
TO SOLO NIE JEST WYDARZENIEM.
TO SOLO JEST PRZEDTAKTEM.
TO SOLO JEST O PRZYGOTOWANIACH.
TO SOLO JEST O SKUPIENIU.
TO SOLO JEST O CZEKANIU.
TO SOLO JEST O SŁUCHANIU.
TO SOLO JEST OBSERWACJĄ.
TO SOLO NIE MA KOŃCA.
TO SOLO MA POCZĄTEK.
TO SOLO JEST O CZASIE TRWANIA.
TO SOLO JEST PRZED I PO.
TO SOLO JEST O ANTYREALIZACJI.
TO SOLO JEST NIESPEKTAKULARNE.
TO SOLO JEST O PRZERYWANIU.
TO SOLO JEST O DĄŻENIU.
TO SOLO JEST O REZYGNACJI.
TO SOLO JEST O NASTAWIENIU.
TO SOLO JEST DO.
TO SOLO JEST O PRESJI.
TO SOLO JEST O NIEMOŻNOŚCI.
TO SOLO JEST O OBECNOŚCI.
TO SOLO JEST O
PODEJMOWANIU WYZWANIA.
TO SOLO JEST AUTENTYCZNE.
TO SOLO JEST O DEKONSTRUKCJI.
TO SOLO JEST
DEKONSTRUKCJĄ PARTYTURY.
W sezonie 2012/2013 była zatrudniona jako tancerka w Śląskim Teatrze Tańca w Bytomiu. Wychodząc z instytucji, rozpoczęła szereg różnorodnych i inspirujących współprac jako tancerka. Pracowała m.in. z Weroniką Szczawińską („Rozmowa o drzewach”), Małgorzatą Wdowik („Ching-a-kink”), Robertem Talarczykiem („Himalaje”) czy Marcinem Wroną („Chopin”). Zaczęła działać również jako choreografka. Pracowała m.in. przy wspomnianym już spektaklu „Kibice” w reżyserii Michała Buszewicza, „Życie intymne Jarosława” (reż. Kuba Kowalski) czy przedstawieniach Jędrzeja Piaskowskiego, takich jak „Wiera Gran” i „Trzy siostry”. Katarzyna Sikora współpracowała również z Operą Narodową w Warszawie, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Operą Królewską w Sztokholmie, CSW Zamkiem Ujazdowskim i Zachętą Narodową Galerią Sztuki.
Jako choreografka wychodziła również poza teatr. Pracowała przy filmie krótkometrażowym „Breathlings” w reżyserii Arpada de Grieka. Na nagraniu widz ogląda tancerzy wykonujących układy na łonie natury inspirowane naturalnym oddechem. Poszukują one zakorzenionego w nim ruchu, wywołując skojarzenia z procesem narodzin i powolnego rozwoju. Katarzyna Sikora została za ten film nagrodzona na festiwalu Summer Media Studio w Neringa. Zdobyła wtedy nagrody w kategoriach: „The best female dancer” i „The best choreographer”.
W ramach stypendium artystycznego m.st. Warszawy zajmuje się projektem „Maestra”, który zakłada opracowanie choreografii opartej na systemie gestów wywodzących się z procesu dyrygowania. Artystka zadaje pytanie, czy w skodyfikowanym świecie, w którym ruch jest narzędziem przekazywania orkiestrze informacji, pozostaje miejsce na emocje i indywidualność. Projekt zakłada również poprowadzenie warsztatów dla kobiet umożliwiających im odkrycie partytury własnych ruchów. „Maestra” wydaje się również kolejnym krokiem do wytworzenia i ugruntowania przez artystkę własnego stylu.
