Czołowa polska intelektualistka, kulturoznawczyni oraz eseistka, współpracująca regularnie z najważniejszymi polskimi pismami. Mieszka na stałe w Londynie. Z niespotykaną czujnością, uważnością oraz troską obserwuje i opowiada współczesność przez pryzmat kultury. Jej doktorat został wyróżniony w konkursie Narodowego Centrum Kultury na najlepszą rozprawę z zakresu nauk o kulturze i wydany pod tytułem „Szczerość. O wyłanianiu się nowoczesnego porządku komunikacyjnego”. Sikora jest przede wszystkim autorką szeroko komentowanego zbioru esejów „Wolność, równość, przemoc. Czego nie chcemy sobie powiedzieć”, wydanego w 2019 roku przez Karakter. Marcel Warbisch z portalu ArtPapier nazwał go „wnikliwą interpretacją przemocy, kulturowych, społecznych i historycznych powiązań, a przede wszystkim emocjonalną relacją opisującą świat, na który autorka po prostu się nie godzi”. W swoim pisaniu Sikora stara się wskazać wspólne przestrzenie języka lewicowej wrażliwości społecznej i języka liberalnego. Jak mówiła w rozmowie z Kają Puto, za punkt wyjścia swojej książki przyjęła oświeceniowe wartości: wolność, równość i braterstwo. Przy czym to ostatnie rozumie jako rodzaj wspólnoty, troski czy grupowej solidarności: „(…) uważam, że i liberałowie, i lewica zakładają, że społeczeństwo powinno być urządzone tak, by jednostki (nie narody czy grupy) miały prawo te wartości realizować”. Za „Wolność, równość, przemoc” Sikora została w 2020 roku nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia w kategorii esej. Grzegorz Wysocki z „Gazety Wyborczej” zwracał uwagę, że to jedna z kluczowych lektur pozwalających zrozumieć polityczne i społeczne napięcia we współczesnej Polsce.

Fot. Tomek Kaczor

W wieńczącym całość eseju, czerpiąc z własnych doświadczeń, pokazywała, że wizja każdego człowieka jako indywidualistycznego, autonomicznego podmiotu opiera się na pominięciu relacji opartych na opiece i współzależności. Dlatego kolejnym pisarskim krokiem Sikory jest refleksja nad troską, a otrzymane stypendium artystyczne m.st. Warszawy przeznaczyła na pracę właśnie nad tym tematem. W obliczu katastrofy klimatycznej i kryzysu liberalizmu koncepcje społeczne stawiające w centrum troskę i współzależność jawią się jako jedna z atrakcyjnych wizji, odblokowujących myślenie o przyszłości. Sikora zastanawia się nad ich potencjałem i uwikłaniami, łącząc historyczną i kulturoznawczą wiedzę z analizą codzienności, autorefleksją i artystycznym językiem, który jest jej mocną stroną. Książka poszerza pole społecznej wyobraźni, nie rezygnując przy tym z charakteryzujących ich autorkę intelektualnej dyscypliny i krytycyzmu. Sikora szuka odpowiedzi na fundamentalne pytania o nowe horyzonty oraz sprzeczności pojawiające się, gdy postawimy troskę w centrum naszego myślenia. Jak dowartościować opiekę, nie wpadając w fantazjowanie o świecie pozbawionym agresji i przemocy? Jak wyglądałoby społeczeństwo, w którym to rodzenie, dbałość o codzienność i troska są cenione wyżej niż zabijanie wrogów, podbój i ekspansja? Jakie są relacje między troską a kreatywnością, między troską a władzą, troską a pracą? Sikora daje czytelnikom i czytelniczkom narzędzia pozwalające spojrzeć na ich codzienne doświadczenie, przeżycia i emocje jako konsekwencje społecznych i kulturowych napięć.