Studiowała na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, w pracowni prof. Andrzeja Bednarczyka. Doktoryzowała się na tym samym wydziale pracą „Najlepsze lata mojego życia – fenomen i analiza prywatnych albumów fotograficznych”. Jest artystką wizualną i performerką, scenografką i kostiumografką. Studiowała także animację (w pracowni prof. Jerzego Kuci) i scenografię (na Accademia di Belle Arti w Mediolanie).
Fot. Michał Sosna
W teatrze pracowała przy spektaklach reżyserów i reżyserek z pokolenia nowej fali twórców postdramatycznych: Michała Borczucha, Krzysztofa Garbaczewskiego, Cezarego Tomaszewskiego, Radosława Rychcika, Bartosza Frąckowiaka, Anny Gryszkówny i Marcina Wierzchowskiego. Od 2017 roku tworzy kolektyw scenograficzny z mężem, Mikołajem Małkiem.
O jej scenografiach pisze się jako „wyróżniających się we współczesnym życiu teatralnym w Polsce”. Podkreśla się precyzję i operowanie detalem, przemycanie do scenografii intertekstualnych rozwiązań, operowanie kolorem i światłem, które wskazuje na jej malarskie wykształcenie.
W 2010 roku za kostiumy do spektaklu „Odyseja” w reżyserii Krzysztofa Garbaczewskiego otrzymała nagrodę na festiwalu Boska Komedia w Krakowie. Pięć lat później została laureatką nagrody im. Leona Schillera za scenografię i kostiumy w spektaklu „Utalentowany pan Ripley” w reżyserii Radosława Rychcika. Wyróżnienie otrzymała „w uznaniu za intrygujące projekty scenograficzne, w których zapisane są znaki naszego czasu”.
Na polu sztuk wizualnych Karczmarska przez pewien czas związana była z krakowskim niezależnym środowiskiem artystycznym, wystawiała m.in. w galerii Goldex Poldex. Jej prace pojawiały się na wystawach zbiorowych: w BWA Sokół na wystawie „Manifestacje romantyczne”, w Galerii Sztuki Współczesnej w Opolu na wystawie „Długość cugli wyznacza średnicę areny”, w Galerii FWD w Poznaniu na wystawie „Dlaczego nie wysyłamy artystów na księżyc”, w Bunkrze Sztuki podczas ekspozycji „Niegrzeczne”.
W swojej praktyce artystyczno-performerskiej wcielała się w różne postacie, skupiając się na figurze kobiety – co silnie rezonowało z jej pracą kostiumograficzną i teatralną. W jej pracy powracają wątki gry ze stereotypami genderowymi, będącej sposobem na ciągłe odkrywanie swojej artystycznej tożsamości i przemieszczanie się pomiędzy różnymi przedstawieniami samej siebie.
Po prawej: wystawa „Wyspa” i praca Patrycji Orzechowskiej „Kolekcjoner kości”
Fot. Konrad Ciszkowski
Od 2021 roku Karczmarska, wraz z Mikołajem Małkiem, prowadzi w mieszkaniu w Warszawie artist-run-space o/b/c/y. W ramach stypendium artystycznego m.st. Warszawy zrealizowali oni m.in. wystawy „Wyspa”, „Ślady” i „Przenoszenie rzeczy”, zestawiając ze sobą artystów i artystki z różnych dyscyplin, przedstawiając ich twórczość w innych kontekstach niż te, z których są znani swojej publiczności. o/b/c/y stara się wdrażać nowy model prowadzenia galerii, który ucieka od logiki rynku, stawia za to na interdyscyplinarność i pozwala twórcom na ujawnienie tożsamości, których być może sami jeszcze nie znają.
