Zaczyna się od wrażenia, jakbyśmy byli w kosmosie. Spowolniony układ i gra z przestrzenią sprawiają, że tancerze wyglądają, jakby nie doświadczali siły grawitacji. Ich ruchy są piękne i beztroskie. Stopniowo przestrzeń, w której się znajdują, ulega zagraceniu – atakują ich wprowadzane w kadr przedmioty jednorazowego użytku i ziemskie śmieci, które zabierają im miejsce do życia. W końcu ruch zamiera. Wideo-performans „Post Hope” (2021) autorstwa Łukasza Wójcickiego wydobywa charakterystyczne cechy jego twórczości: polityczno-społeczne zaangażowanie, używanie choreografii jako narzędzia oporu, a także współodczuwanie z innymi – w tym wypadku z istotami, które najsilniej odczuły skutki katastrofy ekologicznej.
Wójcicki to performer, tancerz, choreograf. Przez dziesięć lat był związany (2008–2018) z teatrem Komuna Warszawa, gdzie współuczestniczył w pracach nad wieloma spektaklami, m.in. „Mill/Maslov” (2008), „Paradise Now?” (2013), „Diuna 1961” (2015), „7 pieśni o awangardzie” (2017), „Loop” (2019). W latach 2013–2016 asystent reżyserki Marty Górnickiej w spektaklu Chóru Kobiet „RequieMaszyna”. Współpracuje z fundacją Strefa WolnoSłowa. Brał udział w Szkole Dramaturgów Społecznych, w następstwie współtworzył Spółdzielnię Dramaturgiczną. Jednak, jak sam mówi: „Przede wszystkim czuję się performerem, który w swojej pracy artystycznej wykorzystuje nowy taniec czy poszerzoną choreografię i z tej perspektywy myślę o dramaturgii, o rozszczelnieniu jej i przekraczaniu. W moim odczuciu dramaturgia umożliwia łączenie różnych sztuk performatywnych”.
Fot. Daniel Sadr
Zaczyna się od słów. W wygłaszanym przez Wójcickiego tekście-manifeście ciało robotnika jest porównywane do doskonałego tancerza-performera. Zaś nadawany przez fabrykę rytm ma tworzyć najdoskonalsze układy. W partiach ruchowych tancerz odtwarza wykonywany przez robotnika ruch, z każdym powtórzeniem kreując coraz bardziej abstrakcyjny układ, stopniowo odrywany od samej pracy. W końcu dostrzega, że łatwo mu zachwycać się fabryką – ponieważ był w niej jedynie w roli turysty. Ilustracją do końcowej opowieści o wyzysku i zmęczeniu w zaskakujący sposób okazuje się film przedstawiający tancerkę. Autorski spektakl taneczny „ManufacTourist”, pokazywany na festiwalu Transeuropa w ramach II Biennale Arcipelago Mediterraneo w Palermo, nabiera w ten sposób autotematycznego charakteru.
Wójcicki pokazywał również solo „KolażXX” w Galerii WY w Łodzi w 2019 roku, w 2020 w ramach II Kongresu Tańca w Warszawie premierę miał spektakl „Sztuczne ciało”, rok później „Finał. Ciała w architekturze”, wykonywany przez Międzypokoleniowy Chór Ruchowy według koncepcji, prowadzenia i kompozycji ruchu tancerza. Stypendysta jest również autorem wideoperformansów takich jak: „Nie My. Taneczne kino nieme” (2020) oraz wspomniany „Post Hope”, nagrodzonych w konkursie Centrum Teatru i Tańca „Choreografia w_SIECI”.
W ramach stypendium m.st. Warszawy realizuje projekt interdyscyplinarnego badania artystycznego „Miasto Natura Ciało”, czerpiącego zarówno z teatru, choreografii, jak i z urbanistyki, architektury, a także somatyki i ekologii. Efektem poszukiwań było przeprowadzenie otwartych dla mieszkańców i mieszkanek Warszawy warsztatów ruchowych, cztery spacery performatywne, happening „Pomnik przyrody – upamiętnienie performatywne” z udziałem seniorek oraz projekt solowego spektaklu „Badyle”.
Podejmowane przez Łukasza Wójcickiego tematy pokazują, że choreografia może być narzędziem poznania, refleksji, ale i kształtowania świata.
Katarzyna Niedurny
