Wyprawiają się na Kanczendzangę, bo chcą odnaleźć ciała zmarłych bliskich, a także zarobić pieniądze, poczuć adrenalinę i odnaleźć w życiu sens. W dramacie „Wasza wysokość” bohaterowie przekraczają granicę bezpieczeństwa – dosłownie i w przenośni. Robią to ze strachem, ale i z konieczności. Podobne motywy działania możemy zobaczyć także w innych tekstach dramatopisarki i stypendystki miasta stołecznego Warszawy Anny Wakulik.
Anna Wakulik to absolwentka kulturoznawstwa w Instytucie Kultury Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim oraz Szkoły Dramatu przy Teatrze na Woli. W trakcie swojej kariery, w latach 2006-2009 pełniła funkcję rzeczniczki prasowej Teatru Atelier im. A. Osieckiej w Sopocie. Następnie, w latach 2012–2014, była kierowniczką literacką Teatru im. Ludwika Solskiego w Tarnowie, a w latach 2017–2020 dramaturżką Teatru Dramatycznego m.st. Warszawy. Otrzymała również stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Marszałka Województwa Pomorskiego. Jej twórczość była tłumaczona na angielski, niemiecki, francuski, kataloński, rumuński, włoski i węgierski. Dramatopisarka zdobyła wiele nagród i wyróżnień, w tym Nagrodę Dziennikarzy Poznańskich „Metafor Rzeczywistości”, nagrodę w konkursie Miasta Gdańsk i Teatru Wybrzeże. Jest także czterokrotną finalistką Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej, za teksty „Krzywy domek”, „Wasza wysokość”, „Dziki Zachód” oraz „Błąd wewnętrzny”. Wśród jej najsłynniejszych tekstów znajdują się również: „Zażynki”, „Bohaterowie” oraz „Zofia”.
Fot. Archiwum prywatne
Artystka z pasją przygląda się współczesnemu człowiekowi uwikłanemu w szereg zależności – związanych zarówno z innymi ludźmi, jak i z regułami obowiązującymi w danej społeczności oraz historii. W swojej twórczości Wakulik skupia się na jednostce, która zderza się z tradycją i często jest zmuszana do dokonywania wyborów pomiędzy tym, co bezpieczne i znane, a tym, co nowe. Artystka interesuje się nieopowiedzianymi historiami, poszukuje głosów, których na co dzień nie słychać, a także odkrywa potencjał w pozornie niedramatycznych miejscach, z których potrafi wyłuskać fascynujące opowieści.
Jej dramat „Krzywy domek” to poruszająca opowieść o macierzyństwie – tym pożądanym i niechcianym, niemożliwym i krzywdzącym. Spektakl, który został zrealizowany w cyklu Teatroteka, konfrontuje widzów z trudnymi emocjami utraty i złożonością rodzinnych więzi. W ramach Teatroteki przedstawiony został również tekst „Wasza wysokość”. Kiedy podczas górskiej wyprawy ginie młody mężczyzna, wśród bliskich mu osób budzi to szereg różnorodnych emocji. U jego partnerki żałoba miesza się ze złością. Wanda, wytrawna alpinistka, musi przemyśleć swój stosunek do gór. Jurek w wyprawie po ciało mężczyzny widzi możliwość powrotu do wspinaczki. Operator – szansę na zrobienie filmu. Wspólna wędrówka jest dla nich okazją do zmierzenia się z własnymi demonami i konfrontacji z surowością górskiego krajobrazu.
Wystawiane w The Royal Court w Londynie „Zażynki” to spektakl ukazujący rozpad więzi międzyludzkich oraz nieuchronną samotność jednostki. Historia ojca, syna i kobiety, która jako partnerka ojca żywi uczucia również do jego syna, to portret zarówno małej społeczności, jak i świata, który powoli przemija. Ważną rolę odgrywa w nim religijność, na co wskazuje sam tytuł. Zażynki to półkatolickie, ale również półpogańskie święto, związane z początkiem żniw i koniecznością zbioru plonów. Jednym z tematów dramatu jest aborcja.
W dramacie „Zofia” autorka przygląda się postaci Zofii Rodowiczowej, matki porucznika Jana Rodowicza. Artystka w swoim projekcie skupia się na historiach matek, których synowie poświęcili swoje życie dla Polski podczas II wojny światowej. W centrum opowieści jest niezwykle bolesny temat związany z cierpieniem matek, które straciły swoje dzieci – młodych chłopców, przedstawicieli pokolenia Kolumbów.
W ramach stypendium artystycznego miasta stołecznego Warszawy Wakulik napisała dramat „Stan surowy”. Przygląda się w nim konfrontacji postaw wobec tożsamości polskiej i żydowskiej. Historię umiejscawia we współczesnej Warszawie, a jej bohaterami są ludzie kwestionujący własną tożsamość. W dramacie autorka używa języka na pograniczu groteski i powagi, co stanowi rzadko spotykaną w Polsce metodę opowiadania o tematyce żydowskiej. W ten sposób Wakulik kontynuuje swoją pracę nad tematami przekraczania granic i poszukiwania w życiu nowych, niebezpiecznych, ale może lepszych ścieżek.
Katarzyna Niedurny
