Natalia Sołtysik jest reżyserką teatralną, filmoznawczynią i pedagożką teatru, od lat aktywną na scenach w całej Polsce, zarówno w roli twórczyni spektakli, jak i instruktorki teatralnej. Jej działania cechuje szczególna wrażliwość na pracę z aktorkami i aktorami oraz zaangażowanie w edukację kulturalną i rozwój nowych metod pracy artystycznej.

Fot. Ania Czarnota

Artystka jest absolwentką filmoznawstwa Uniwersytetu Jagiellońskiego, Wydziału Reżyserii Dramatu Akademii Teatralnej w Warszawie, Akademii Praktyk Teatralnych w Gardzienicach, Kursu Instruktorów Teatralnych przy Teatrze Ochoty oraz Trzyletniej Szkoły Aktorskiej Państwa Machulskich. Jej edukacja artystyczna przekłada się na wszechstronność praktyki reżyserskiej i edukacyjnej.

Debiutowała w grudniu 2007 roku w warszawskim Teatrze Współczesnym spektaklem „Szafa” na podstawie tekstu Yukio Mishimy – przedstawienie to zostało uznane za najciekawszy debiut sezonu 2007/2008 w rankingu miesięcznika „Teatr”. W kolejnych latach reżyserowała m.in. w Teatrze Ateneum, Teatrze Współczesnym w Szczecinie, Wrocławskim Teatrze Współczesnym, a także w teatrach w Tarnowie, Olsztynie i Słupsku. Zrealizowała również dyplomy aktorskie w szkołach teatralnych. Obecnie współpracuje z uczelniami artystycznymi.

Do jej najważniejszych realizacji należą: „Wszystko jest dobrze, jesteśmy szczęśliwi” Maliny Prześlugi (Teatr Współczesny w Szczecinie, 2019), „Skrzywienie kręgosłupa” Ingrid Lausund (Wrocławski Teatr Współczesny, 2017), „Szarańcza” Biljany Srbljanović (Teatr Ateneum w Warszawie, 2008) czy „Historia miłosna (Ostatnie rozdziały)” Jean-Luca Lagarce’a (Teatr Współczesny w Warszawie, 2010). Wyreżyserowała również spektakl Teatroteki „Nie ma” na podstawie tekstu Maliny Prześlugi (WFDiF, 2017).

Równolegle do pracy reżyserskiej prowadzi intensywną działalność edukacyjną. Od 2019 roku realizuje projekty w zakresie edukacji kulturalnej – w tym w ramach stypendiów Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz m.st. Warszawy. Jest autorką i współautorką projektów takich jak: „Wielki wybuch!” – internetowy miniserial zrealizowany z Instytutem Głuchoniemych, „Nie ma dramatu!” – program czytania dramatów z licealistkami i licealistami, „The Stroke of Insight” – warsztaty w ramach Kursu Instruktorów Teatralnych Teatru Ochoty oraz „opowiadaMY” (Fundacja Młyn i CWR). Jest finalistką Warszawskiej Nagrody Edukacji Kulturalnej za rok 2021.

W pracy pedagogicznej inspiruje się metodami pedagogiki teatru oraz technikami aktorskimi Sanforda Meisnera i Ivany Chubbuck. Prowadzi warsztaty m.in. w Teatrze Ochoty, Akademii Sztuki i Kultury, Actor’s Center, Domu Kultury Dorożkarnia oraz – od 2022 roku – w Teatrze Baza w Warszawie. Zajmuje się masażem dźwiękiem według metody Petera Hesse’a, rozwijając działania z pogranicza sztuki i praktyk somatycznych.

W ramach stypendium artystycznego m.st. Warszawy Sołtysik przygotowała przeznaczony do wystawienia w teatrze tekst pod tytułem „Drugoplanowi. Opowieść o artystach, o których się nie mówi”. Jest on poświęcony twórczyniom i twórcom pozostającym poza głównym nurtem. Sztuka powstała jako próba uchwycenia ich perspektyw: niespełnionych ambicji i marzeń, sposobów radzenia sobie z presją, upływem czasu, niepewnością. W trakcie pracy „drugoplanowość” okazała się nie tyle statusem zawodowym, ile doświadczeniem egzystencjalnym – jak pisze Sołtysik, „stanem ducha, ciała i portfela”.

Natalia Sołtysik łączy kompetencje reżyserskie i edukacyjne, proponując zaangażowaną i świadomą praktykę artystyczną, skupioną na obecności drugiego człowieka. Jej dorobek, choć zróżnicowany formalnie i tematycznie, łączy uwaga dla procesu twórczego i relacji, jakie się w nim tworzą. Jest to widoczne również w jej pracy jako stypendystki m.st. Warszawy.

Katarzyna Niedurny