Głos, taniec, ruch, wiedza – wszystko łączy się ze sobą na scenie. Ciało może stać się źródłem dźwięku, taniec osią gry aktorskiej, koncert prawdziwym spektaklem, zaś research podstawą pracy twórczej. Granice uprawianej przez Dominikę Jarosz sztuki są niezwykle płynne.
Ta performerka, wokalistka, tancerka i aktorka ukończyła I stopień szkoły muzycznej w zakresie gry na flecie poprzecznym. Wiedzę teoretyczną na temat sztuk performatywnych zdobyła zaś na Wydziale Wiedzy o Teatrze Akademii Teatralnej w Warszawie. Brała udział w licznych warsztatach i treningach, nabywając doświadczenie w zakresie teatru fizycznego, akrobacji oraz improwizacji, jak również poszerzając zdolności muzyczne.
Swoją teatralną karierę zaczynała w spektaklu „Henryk Hamlet Hospital” (reż. Piotr Borowski, Dawid Żakowski), pokazywanym na licznych festiwalach w kraju i za granicą. Wykorzystując techniki taneczne i ruchowe, twórcy opowiadali historię oskarżonego o morderstwo Henryka, który przebywał w więziennym szpitalu psychiatrycznym. Spektakl nawiązywał również do postaci Wacława Niżyńskiego, światowej sławy choreografa, z którym utożsamiał się główny bohater. Jarosz współpracowała z Dawidem Żakowskim jeszcze dwukrotnie jako tancerka – przy międzynarodowym projekcie „Oedipus” oraz spektaklu „Sylwia: Medea”. Ten ostatni inspirowany był życiorysem poetki Sylvii Plath.
Fot. BroDa
Aktorka współdziałała także z licznymi grupami teatralnymi i reżyserami, m.in. z Pawłem Passinim („Bramy raju”, „Odpoczywanie”, „Hamlet ’44” i „Drugi pokój”), Teatrem Chorea („Tehilim/Psalmy”, „Pieśni świata”, „Rytm języka”) czy Katarzyną Kazimierczuk („Echo”, „Obsesja”). Pracowała w zespole muzyczno-teatralnym Moon Fool i w grupie Verity Standen Projects. Dominikę Jarosz można było zobaczyć w spektaklu „Po burzy” chóru eksperymentalnego Gre Badanie Seana Palmera. Grupa zajmowała się badaniem związku między głosem a przestrzenią, łącząc ze sobą różne rodzaje muzyki. Projekt „Po burzy” nawiązywał do komedii Szekspira i lokował się między koncertem, spektaklem a osadzonym w przestrzeniach muzealnych spacerem.
Finałowy pokaz „Loda Halama – Solo Impresje”. Fot. Olga K. KoralewiczW ramach stypendium artystycznego m.st. Warszawy Dominika Jarosz zrealizowała projekt „Loda Halama. Tancerka, która zachwyciła Warszawę”. Artystka przygotowała autorską koncepcję spektaklu opartego na życiorysie przedwojennej gwiazdy, zapomnianej już dziś ulubienicy stolicy. Celem projektu było zrekonstruowanie jej życiorysu, a zarazem odzyskanie go dla Warszawy, w której była kiedyś tak wielbiona. Ważnym zadaniem było też znalezienie odpowiedzi na pytanie o przyczynę jej niezwykłej popularności. Pracę choreografki połączyła z badaniem archiwów i bibliotek. Niezwykła energia, emocje i pobudzające zmysły pokazy wydają się charakteryzować sztukę tworzoną przez tancerkę. Dodatkowo, nabyte na Akademii Teatralnej kompetencje badaczki i niezwykła pasja tworzą prawdziwą mieszankę wybuchową, która sprawia, że Dominika Jarosz, podobnie jak Loda Halama, może stać się artystką, która zachwyci Warszawę.
Finałowy pokaz „Loda Halama – Solo Impresje”. Fot. Lango Massi
