Szymon Rogiński to fotograf zaliczany do grupy „nowych dokumentalistów”. Krytyk sztuki Piotr Kosiewski porównuje go do Jana Bułhaka, przedstawiciela piktorialnego nurtu „fotografii ojczystej”.
Jeden z najbardziej rozpoznanych cykli fotograficznych Rogińskiego, „Projekt UFO” (2007), uwieczniał nocne widoki miejsc kojarzonych w Polsce z legendami o latających spodkach. Powstał w ten sposób wizualny katalog zbiorowych lęków narastających w społeczeństwie lat 90. W roku 2021 Rogiński rozbudowywał cykl dla magazynu „Przekrój”.
Pejzaże fascynowały fotografa już na początku artystycznej drogi: podczas podróży do Stanów Zjednoczonych i pod wpływem poetyki filmów Davida Lyncha artysta rozpoczął tworzenie zdjęć amerykańskich scenerii. Rozczarowanie amerykańską estetyką, która okazała się dla niego wtórna, popchnęło go do zwrócenia uwagi na lokalne obrazy. W 2003 roku rozpoczął cykl dokumentowania polskich krajobrazów, z którego powstała seria „Poland Synthesis” (2003–2006). Dzięki niej zyskał uznanie jako jeden z najwybitniejszych fotografów zajmujących się dokumentowaniem pejzażu polskiego.
W tym samym okresie pracował nad cyklem „Jasność”, w którym już nie noc, a świt jest głównym bohaterem. Właśnie ten moment – przełom między estetyką a brzydotą, nocą a dniem, światłem naturalnym a sztucznym – był w tym czasie dominującym motywem w twórczości Rogińskiego. Jak mówił w rozmowie z Marcinem Grabowieckim na łamach „Digital Camera Polska”, świt to dla niego kwestia estetyczna: „Za dnia krajobrazy są zbyt trudne do sfotografowania. Panuje chaos wizualny, informacyjny, architektoniczny i kolorystyczny”.
Fot. Jacek Poręba ®
W 2008 roku przez pewien czas zajmował się fotografią w branży modowej. Współpracował z Katarzyną Korzeniecką i Anną Kuczyńską. W ramach tej kooperacji powstała słynna na świecie sesja wizerunkowa kolekcji „O MIA O”. Doprowadziła ona nawet do wyodrębnienia się nowego nurtu zwanego sculpture photography.
Kontynuacją projektu „Poland Synthesis” jest książka fotograficzna „Internety” wydana w 2019 roku. „Tłem «Internetów» są postmodernistyczne makabryły i gargamele, nieodnowione kamienice, kamienice po termomodernizacji, handlowe pawilony towarzyszące blokom z wielkiej płyty oraz ściany przykryte styropianowymi plastrami, otynkowanymi w teksturę «chmurka». Przestrzeń ta, znana z trzech dekad zmieniającej się i bogacącej wolnej Polski, staje się w «Internetach» realno-zcyfryzowaną przestrzenią hybrydową” – pisał Jacek Paśnik na łamach magazynu „Szum”. Tą publikacją Rogiński ugruntował swoją pozycję artysty dysponującego aktualnym oglądem świata. Przy okazji dowiódł, że „fotografia ojczysta” jako kategoria nie zestarzała się od czasów „Notatek fotograficznych” Władysława Hasiora czy podróży Teresy Gierzyńskiej.
Po „Internetach” autor pracuje nad „Kebabem” – cyklem „o niewidzialnych tematach materializujących się w miejskiej strukturze”, realizowanym w ramach stypendium artystycznego m.st. Warszawy. Przedmiotem serii będą tytułowe lokale dające autorowi pretekst do snucia opowieści o sytuacji cudzoziemców mieszkających na terenie Polski.
