Filozofka feministyczna i teoretyczka kultury. Związana przede wszystkim z uczelniami za granicą. Doktorat, obroniony w 2007 roku w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego, poświęciła filozoficznym koncepcjom rodziny. Został opublikowany pod tytułem „Feminizm jako filozofia społeczna. Szkice z teorii rodziny”.
W 2010 roku wyjechała do Szwecji, gdzie realizowała stypendium na Uniwersytecie w Orbero. Rok później wróciła do Polski, by objąć stanowisko adiunktki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 2013 roku pracowała w Instytucie Nauk o Człowieku w Wiedniu, a w 2014 w ICI w Berlinie. Od 2016 roku wykłada na Uniwersytecie Warszawskim, m.in. na Wydziale Artes Liberales.
Majewska jest także aktywistką. Angażowała się w działania pracownicze w obszarze świata sztuki. Zajmowała się katalogowaniem i dokumentowaniem przypadków cenzury artystycznej po roku 1989 w Polsce i za granicą (tzw. „Indeks 73”). Jest również autorką przekładu jednej z najważniejszych publikacji nowoczesnego feminizmu: „Teorii feministycznej” bell hooks.
Ewa Majewska poddaje skrupulatnej feministycznej analizie bieżącą sytuację polityczną i artystyczną. We wstępie do książki „Sztuka jako pozór? Cenzura i inne paradoksy upolitycznienia kultury” Majewska pisała: „Niniejsza książka zdecydowanie broni tezy o politycznym charakterze sztuki i wszelkich działań w kulturze oraz zakłada społeczne uwikłanie praktyk artystycznych między innymi wskutek nierówności płciowych, konfliktów klasowych, rasizmu czy homofobii”.
Archiwum prywatne
W 2017 roku ukazała się książka Majewskiej „Tramwaj zwany uznaniem. Feminizm i solidarność po neoliberalizmie” (Wydawnictwo Książka i Prasa). Publikacja „zapowiada nadejście feminizmu zwykłych kobiet, feminizmu zarazem queerowego i kontestującego przywileje klasowe, rasowe, społeczne i płciowe”.
Majewska zajmowała się też badaniem Czarnych Protestów, umieszczając je w kontekście teorii polityki i estetyki. Była autorką jednej z pierwszych publikacji naukowych lokujących temat strajków kobiet w myśli filozoficznej („Słaby opór i siła bezsilnych. Czarny protest kobiet w Polsce 2016”).
W 2018 roku ukazała się jej kolejna książka: „Kontrpubliczności ludowe i feministyczne. Wczesna «Solidarność» i Czarne Protesty”. Opowiada ona o nowych strategiach emancypacyjnych, powstających w sytuacji kryzysu klasycznych form oporu. W 2021 roku londyńskie wydawnictwo Verso wydało książkę jej autorstwa pod tytułem „Feminist Anitfacism: Counterpublics of the Common”.
Ewa Majewska jest autorką ponad pięćdziesięciu artykułów naukowych, m.in. „Słaby opór. Poza paradygmat heroiczny” („Praktyka Teoretyczna”), „Odcisk szminki Ewy Partum. Od pocałunku do politycznej wielości” („Kultura Współczesna”), „Prekariat i dziewczyna. W stronę feministycznej krytyki ekonomii politycznej” („Praktyka teoretyczna”), „Postkolonializm w Polsce – propozycja feministyczna” („Przegląd Kulturoznawczy”).
W 2021 roku, w ramach stypendium artystycznego przyznanego przez m.st. Warszawa, prowadziła badania nad twórczością Marioli Przyjemskiej – malarki i fotografki budującej krytyczny obraz polskiego społeczeństwa po transformacji w 1989 roku.
