Urodziła się w 1992 roku. Krytyczka teatru i sztuki, redaktorka. Działaczka w obszarze polityki kulturalnej, od kilku lat konsultuje dla partii politycznych programy tejże (m.in. postulaty pracownicze w kontekście pandemii). Pracowała przy poprawkach do Ustawy o statusie artysty zawodowego.
Powstała w ramach stypendium artystycznego m.st. Warszawy książka „Jaka instytucja kultury w przyszłości? Polityka publicznych instytucji sztuki po 2015 roku” łączy te różne działalności, specjalizacje i wrażliwości. Zaczyna się od przekrojowej panoramy, syntetycznie ujmującej losy i przemiany poszczególnych instytucji za rządów Prawa i Sprawiedliwości, a kończy rekomendacjami dotyczącymi polityki kulturalnej. Pomiędzy tymi biegunami książka zawiera eklektyczny zbiór esejów (zarówno osobistych, jak i opartych na researchu różnych europejskich instytucji) oraz wywiadów. Pajęcka przeprowadziła rozmowy z Alicją Borkowską, Marianną Dobkowską, Marią Poprzęcką, a także ze zmarłą w październiku 2023 roku Anetą Szyłak (której pamięci książka jest dedykowana). Odwiedziła też instytucje kultury w Berlinie i Londynie, uczestniczyła jako słuchaczka w posiedzeniach sejmowej Komisji Kultury i Środków Przekazu, prześledziła strategie finansowania instytucji w kilku krajach.
Fot. Archiwum prywatne
„Próbuję odpowiedzieć na pytanie: «jaka instytucja kultury w przyszłości?», przyglądając się zmianom, które nastąpiły po globalnej pandemii, międzynarodowym modelom i działaniom dążącym do zbudowania instytucji mobilnej, instytucji w chmurze, instytucji odpowiadającej realnie na wyzwania katastrofy klimatycznej”, pisze o rozdziałach, które uważa za najważniejsze i fundamentalne dla całego projektu. (Część tych rozdziałów ukazała się na łamach „Dwutygodnika” jako „Instytucjonalny blackout” i „Smutek muzeum” z cyklu „Zmęczenie”. Książka zawiera też esej „Kruszenie betonu”, komentujący i wpisujący zawieszenie/anulowanie spektaklu Krystiana Lupy w Genewie w dużo szerszy kontekst. Publikacja zostanie jeszcze uzupełniona o postscriptum związane ze zmianą władzy, podsumowujące pierwsze pół roku działań nowego rządu w obszarze polityki kulturalnej.
Pajęcka studiowała kulturoznawstwo ze specjalnością twórcze pisanie na Uniwersytecie Łódzkim. „Na studiach chodziłam tam [do Muzeum Sztuki w Łodzi] ciągle po zajęciach i chyba nadal potrafię odtworzyć topografię każdego piętra stałej ekspozycji oddziału na Ogrodowej”, napisze później w „Smutku muzeum”. „Właściwie to miejsce wychowało mnie do zajmowania się sztuką. Tak mu się teraz odwdzięczam już jako krytyczka – złorzecząc na instytucje, próbując wzniecić bunt i wysłać wszystkich do lasu”. Po przeprowadzce do Warszawy studiowała wiedzę o kulturze w Instytucie Kultury Polskiej UW. W swoich tekstach wraca do doświadczenia studenckich staży – podglądania instytucji kultury od dołu („Dostawałam dziesięć złotych za godzinę i były to pierwsze pieniądze, które zarobiłam na sztuce”) i zaplecza.
Wieloletnia sekretarzyni redakcji w „Dwutygodniku”, w latach 2019–2021 sprawowała pieczę nad działem „Sztuka”. Dziś redaktorka działu „Teatr”. Aktywna na łamach jako krytyczka teatru i sztuki, a także autorka pogłębionych wywiadów. Stale obecna w „Czasie Kultury”, „Miej Miejsce”, „Szumie”, publikowała także m.in w „Tygodniku Powszechnym”, „Dialogu”, „Wysokich Obcasach”, „Vogue’u”, a jeszcze wcześniej w „G’rls Room”.
Klara Cykorz
