Wojciech Gilewicz jest artystą multidyscyplinarnym. Na co dzień współpracuje z Galerią Foksal w Warszawie. Jest absolwentem Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu oraz Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom uzyskał w 1999 roku w pracowni Leona Tarasewicza. Eksperymentuje z różnymi materiałami – malarstwem, performansem dokamerowym, formami ceramicznymi czy fotografią.
Od 2002 roku artysta realizuje cykl fotograficzny, którego kulminacją była publikacja zatytułowana „Oni”, wydana w 2009 roku przez Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski. W projekcie tym Gilewicz analizuje własną tożsamość poprzez postać wykreowanego sobowtóra, z którym pojawia się na fotografiach. Równolegle rozwija działania wideo, takie jak „Painter’s Painting”, w którym podkreśla wagę procesu twórczego – artysta maluje obraz, jednak nie pokazuje go widzowi, kierując uwagę odbiorcy na sam akt tworzenia.
Fot. Archiwum prywatne
Jednym z kluczowych wątków w jego twórczości jest cykl „Obrazy 2002–”, obejmujący już ponad 160 prac. Prace te są regularnie przemalowywane i modyfikowane, często przy udziale publiczności oraz instytucji wystawienniczych. Jak zauważył Jarosław Lubiak, Gilewicz, „podtrzymując tradycyjny, a być może nawet konserwatywny charakter malarskiego działania, przekształca je jednocześnie w radykalny gest demokratyzacji” („Pracownia. Studio”, Bunkier Sztuki, Kraków, 2016). Tym samym powstawanie dzieła staje się procesem otwartym i nieustannym.
Podobne podejście odnaleźć można w cyklu „Nowe obrazy”, realizowanym od 2006 roku, w którym Gilewicz bada relacje między sztuką a przestrzenią miejską, odtwarzając na płótnach kompozycje zauważone w nowojorskim metrze. Każda praca, podobnie jak w „Obrazach 2002–”, jest wielokrotnie przemalowywana farbą olejną, co tworzy warstwową strukturę, przypominającą zmieniającą się tkankę miejską. Charakterystyczne dla artysty narzędzia i techniki stają się rozpoznawalnym znakiem jego twórczości.
„Chcę pokazać, że w naszym nieustannie zmieniającym się świecie, który pędzi do przodu, sztuka nie jest czymś zarezerwowanym wyłącznie dla ciemnych, wyłożonych atłasem sal muzealnych ani dla sterylnych, śnieżnobiałych white cube’ów galerii” – mówił w rozmowie z Przemysławem Guldą na łamach „Gazety Wyborczej”, wyrażając swoje krytyczne podejście do instytucjonalnej roli sztuki. Postawę tę artysta rozwija również na poziomie organizacyjnym. Od 2022 roku, wspólnie z Agatą Groszek, Moniką Mamzetą, Katarzyną Sobczuk, Małgorzatą Widomską i Bartoszem Kokosińskim, współtworzy niezależny kolektyw artystyczny Inne Towarzystwo, funkcjonujący bez formalnego manifestu.
Po prawej: Wojciech Gilewicz, z serii Nowe obrazy, #36, ojej na płótnie, 117 x 153 cm, 2024.
To podejście artysty do instytucji i ich roli widać także w jego projekcie powstałym w ramach stypendium artystycznego przyznanego przez m.st. Warszawę. Wojciech Gilewicz zrealizował projekt „Walewska8studio” – działania prowadzone w czterdziestometrowej kawalerce studiu, zlokalizowanej na warszawskim Grochowie. W tej przestrzeni powstały kolejne prace z cyklu „Nowe obrazy”, inspirowane motywami z Pragi-Południe, jak również dzieła w ramach cyklu „Obrazy 2002–”. Kawalerka przy ulicy Walewskiej stała się także przestrzenią animacji artystycznej – zorganizowano tam warsztaty, dwutygodniową rezydencję oraz wystawę zatytułowaną „Mieszkanie”. Stale rozwijana działalność pracowni na Walewskiej jest dokumentowana przez artystę na instagramowym koncie @walewska8studio.
Anna Pajęcka
